Commemorating Amnesia
With works by Mona Benyamin, Omer Fast, Johannes Gierlinger, Hiwa K and Eva Koťátková; curated by Eleni Riga & Olympia Tzortzi
7 April – 20 May 2022
Opening day: 7 April 2022, 5 pm – 9 pm
Remembering and forgetting, linking the past with the present, memory, abeyance and oblivion are the result of processes of re-interpretation of the past - the past as it is remembered and commemorated. But what if memory -our memory -fails us? Personal memories are recorded through the filter of our collective and social memories. The act of remembering and (intentionally) forgetting as well as the different narrations and versions of its story, constitute the activation and deactivation of our knowledge and given information along with a live tracing of a memory scape. Memory glitches have been linked to overwhelming traumatic events such as war, abuse, accidents or disasters. Under these circumstances, the body develops coping mechanisms for its own self-perseverance. As the definition states, dissociative amnesia is a condition in which a person cannot remember important information about their life – information limited to specific areas or a great part of someone's life. Often “forgetting curves” is being used; a model that calculates the decline in memory retention over time. It is a curve that helps us to visualize the average time in which humans forget things if they do not actively try to recall them. Rememory definition refers to those moments that have been forgotten and repressed, moments that are not familiar anymore, because they have been buried for a significant period of time. Rememory also addresses their recollection. The relationship between memory and amnesia, memory and history is one of continuous reassessment, ranging from identification and polarization to various forms of integration or coexistence. Through this process, it is not clear whether history is remembered as it was or whether it is reconstructed from fragments of real and fabricated memories. So are we rewriting memory every time that we are describing reminiscence?
/
Η ικανότητα να θυμόμαστε και να ξεχνάμε, να συνδέουμε το παρελθόν με το παρόν, η μνήμη, η προσωρινή διαταραχή της μνήμης και η λήθη είναι το αποτέλεσμα διαδικασιών επανερμηνείας του παρελθόντος - του παρελθόντος όπως το θυμόμαστε και όπως το μνημονεύουμε. Τι γίνεται όμως αν η μνήμη - η δικιά μας μνήμη- αστοχήσει; Οι προσωπικές αναμνήσεις καταγράφονται μέσα από το φίλτρο των συλλογικών και κοινωνικών μας αναμνήσεων. Οι πράξεις της ανάμνησης και της σκόπιμης λήθης όπως και η δημιουργία των διαφορετικών αφηγήσεων και εκδοχών της ίδιας ιστορίας, ουσιαστικά αποτελούν την ενεργοποίηση και απενεργοποίηση της γνώσης και της δεδομένης πληροφορίας μας και μια ζωντανή ανίχνευση ενός μνημονικού τοπίου. Οι δυσλειτουργίες μνήμης έχουν συνδεθεί με δυσβάσταχτα τραυματικά συμβάντα όπως ο πόλεμος, η κακοποίηση, ατυχήματα ή καταστροφές. Υπό αυτές τις συνθήκες, το σώμα αναπτύσσει μηχανισμούς άμυνας για τη δική του προστασία και συντήρηση. Όπως δηλώνει ο ορισμός, η διασχιστική ψυχογενής αμνησία είναι μια κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο δεν μπορεί να θυμηθεί σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή του – πληροφορίες περιορισμένες σε συγκεκριμένους τομείς ή ακόμα και σε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Συχνά χρησιμοποιούνται οι «καμπύλες λήθης», ένα μοντέλο που υπολογίζει τη μείωση της ικανότητας διατήρησης μνήμης με την πάροδο του χρόνου. Είναι μια καμπύλη που μας βοηθά να υπολογίσουμε τον μέσο χρόνο κατά τον οποίο οι άνθρωποι ξεχνούν πράγματα αν δεν προσπαθήσουν ενεργά να τα ανακαλέσουν στη μνήμη τους. Ο ορισμός της rememory, της επαναφοράς μνήμης αναφέρεται σε εκείνες τις στιγμές που έχουν ξεχαστεί και απωθηθεί, που δεν είναι πια οικείες, επειδή έχουν ταφεί για σημαντικό χρονικό διάστημα και αναφέρεται στην ανάκληση τους. Η σχέση μεταξύ μνήμης και αμνησίας, μνήμης και ιστορίας είναι μια σχέση συνεχούς επαναξιολόγησης, που κυμαίνεται από την ταύτιση και την πόλωση έως τις διάφορες μορφές ενσωμάτωσης ή συνύπαρξης. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, δεν είναι ξεκάθαρο αν καταφέρνουμε να θυμηθούμε την ιστορία όπως συνέβη ή αν την ανακατασκευάζουμε από θραύσματα πραγματικών και κατασκευασμένων αναμνήσεων. Ξαναγράφουμε λοιπόν τη μνήμη κάθε φορά που περιγράφουμε μια ανάμνηση;
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
Bread and Digestifs
With works by Eleni Bagaki, Carina Brandes, Anastasia Douka, Francesco Gennari, Sophie Gogl, Lisa Holzer, Christian Jankowski, Jiří Kovanda, Soshiro Matsubara, Orestis Mavroudis, Maria Nikiforaki, Daniel Stempfer, Marina Sula and Philipp Timischl, a short film by Jørgen Leth and a hand axe; curated by Severin Dünser
27 January – 19 March 2022
Opening day: 27 January 2022, 6 pm – 10 pm
In addition to fat and protein, humans primarily need carbohydrates for their metabolism. The WHO recommends a 55-75% calorie content of carbohydrates in the diet. Bread can deliver that. It is compact energy and a staple food due to its ease of manufacture, storage and transport. You need bread to function. You earn bread by working. You work so that you have something to drink, something to eat, something to wear and something to sleep in. Those who earned themselves a place to sleep can seclude. But isn't isolation the downside of privacy? Bread also becomes hard if it lies around for too long. But if you have a stone in your stomach, you still have to digest it.
/
Πέραν του λίπους και της πρωτεΐνης, οι άνθρωποι χρειάζονται πρωτίστως υδατάνθρακες για το μεταβολισμό τους. Ο ΠΟΥ συνιστά το 55-75% των θερμίδων που καταναλώνουμε στη διατροφή μας να προέρχεται από υδατάνθρακες. Το ψωμί μπορεί να προσφέρει κάτι τέτοιο. Είναι μια συμπαγής πηγή ενέργειας και συνιστά βασικό τρόφιμο λόγω της ευκολίας παρασκευής, αποθήκευσης και μεταφοράς του. Χρειάζεσαι ψωμί για να λειτουργήσεις. Πρέπει να δουλέψεις για να κερδίσεις το ψωμί σου. Δουλεύεις για να έχεις κάτι να πιείς, κάτι να φας, κάτι να φορέσεις και κάπου να κοιμηθείς. Όσοι έχουν εξασφαλίσει ένα μέρος για να κοιμηθούν, μπορούν να απομονωθούν. Δεν είναι όμως η απομόνωση το μειονέκτημα της ιδιωτικότητας; Επίσης, το ψωμί γίνεται σκληρό εάν μείνει εκτεθειμένο για πολλή ώρα. Αλλά αν έχεις μια πέτρα στο στομάχι σου, πρέπει ακόμα και αυτήν να τη χωνέψεις.
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
The exhibition is kindly supported by
Cc
With works by Antonakis・Alexandros Simopoulos, Dionisis Christofilogiannis・Nicomachi Karakostanoglou, Theodoros Giannakis・Petros Moris, Vassilis H.・Jannis Varelas, Anna Lascari・Kostas Sahpazis, Panayiotis Loukas・Vassilis P. Karouk, Jack McConville・Quinn Latimer, Irini Miga・Eugenia Vereli, Charlotte Nieuwenhuys・Elena Demetria Chantzis, Panos Papadopoulos・Marilia Kolibiri, Nana Sachini・Margarita Bofiliou, Sofia Stevi・Kyvèli Zoi, Stefania Strouza・Ino Varvariti, Valinia Svoronou・Katerina Komianou, Alexandros Tzannis・Spiros Kokkonis, Giorgos Tserionis・Anestis Ioannou, Vaskos (Vassilis Noulas, Kostas Tzimoulis)・Nina Papaconstantinou, Nikolas Ventourakis・Natalia Papadopoulou, Amalia Vekri・Erica Scourti, Mary Zygouri・Nadia Kalara and 3137 (Chrysanthi Koumianaki, Kosmas Nikolaou, Paky Vlassopoulou)・Eleni Bagaki, Alexia Karavela, Karolina Krasouli; curated by Olympia Tzortzi
09 – 30 December 2021
Opening day: 09 December 2021, 7 pm - 10 pm
What a year! In the attempt to recapitulate the last twelve months and to make ourselves comfortable with the forthcoming ones, Callirrhoë presents the group show Cc. Twenty three Athens-based artists have been invited to contribute a work on paper of theirs and to extend the invitation to a fellow artist who can also be part of an improvised network mapping. Though we all differ in many ways and our perspectives often diverge, we have to admit that due to the new circumstances, we have shared a common experience and we have gained a deep understanding of our interdependence. The image of society and of social norms has been whirling. Can we imagine building an in situ collective consciousness based on the individual relationships of a larger group and shared by the plurality of the invited artists? How can the symbolic gesture of „invite“ be entwined with and embedded in the process of a collective practice?
/
Τι χρονιά! Στην προσπάθεια να συνοψίσουμε τους τελευταίους δώδεκα μήνες και να προετοιμαστούμε με τους επόμενους, η Callirrhoë παρουσιάζει την ομαδική έκθεση Cc. Είκοσι τρεις καλλιτέχνες με έδρα την Αθήνα προσκαλούνται να συνεισφέρουν ένα έργο σε χαρτί και να επεκτείνουν αυτή την πρόσκληση σε έναν συνάδελφό τους ώστε να συμμετάσχει και αυτός σε μια αυτοσχέδια χαρτογράφηση ενός (εικαστικού) δικτύου. Αν και όλοι διαφέρουμε από πολλές απόψεις και η οπτική μας γωνία αποκλίνει, πρέπει να παραδεχτούμε ότι λόγω των νέων συνθηκών μοιραστήκαμε μια κοινή εμπειρία και αποκτήσαμε μια βαθιά κατανόηση της αλληλεξάρτησής μας. Η εικόνα της κοινωνίας και οι κοινωνικές νόρμες (περι)στρέφονται. Μπορούμε να φανταστούμε το να χτίσουμε μια in situ συλλογική συνείδηση βασισμένη στις ατομικές σχέσεις μιας μεγαλύτερης ομάδας, την οποία θα μοιράζεται η πλειοψηφία των προσκεκλημένων καλλιτεχνών; Πώς μπορεί η συμβολική χειρονομία της «πρόσκλησης» να είναι συνυφασμένη με και ενσωματωμένη στη διαδικασία μιας συλλογικής πρακτικής;
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
New Monuments
With works by Iván Argote, Anastasia Douka, Iman Issa, Regina José Galindo, Latent Community, Rallou Panagiotou, Prinz Gholam, Hans Schabus, Socratis Socratous, Kostis Velonis and Lois Weinberger; curated by Eleni Riga & Olympia Tzortzi
30 September – 04 December 2021
Opening day: 30 September 2021, 6 pm - 10 pm
New Monuments, as an ongoing research, is taking shape through a dynamic dialogue that originated from a common acknowledgment: There is a significant gap in representation in the public sphere. It is inconceivable to experience this lack of representation in the public space where you act and contribute daily. Whether we are the benefactor or the subject of othering, the modern narrative of history does not include a vital part of the stories that need to be remembered, reissued and acknowledged. Since our knowledge is always situated, in our case we can observe the tension between old and new forms of inscription of collective memory, between figurative sculptures - the form per excellence for the inscription of memory in the western world - and performative works, where the bodies are constantly escaping monumentalization. Can the same tools be utilized to “build” new narrations or should we totally reject the given methods in order to move forward? Τo whom do these tools belong to, anyway? Can we imagine a symbiosis between old and new monuments?
/
H έκθεση Νέα Μνημεία διαμορφώθηκε μέσα από ένα δυναμικό διάλογο που ξεκίνησε με αφετηρία την κοινή πεποίθηση ότι αντιμετωπίζουμε ένα μεγάλο κενό εκπροσώπησης στο δημόσιο χώρο. Είναι αδιανόητο να νιώθει κανείς ότι δεν εκπροσωπείται στο δημόσιο χώρο όπου δρά και στον οποίο συνεισφέρει καθημερινά. Eίτε βρισκόμαστε στη θέση του επωφελούμενου, είτε αποτελούμε το αντικείμενο της «ετερότητας» - όπως ορίζει η έννοια του othering - , η σύγχρονη αφήγηση της ιστορίας δεν περιλαμβάνει ένα ζωτικό μέρος των ιστοριών που οφείλουμε να θυμόμαστε, να αφηγούμαστε ξανά και ξανά και να αναγνωρίζουμε. Καθώς η γνώση είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το χώρο δράσης, παρατηρούμε, στην περίπτωσή μας, την ένταση που δημιουργείται μεταξύ παλαιών και νέων μορφών εγγραφής της συλλογικής μνήμης, μεταξύ της παραστατικής γλυπτικής – που αποτελεί την κατ 'εξοχήν μορφή εγγραφής της μνήμης στον δυτικό κόσμο - και των επιτελεστικών έργων, όπου τα σώματα ολοένα και ξεφεύγουν από τη μνημειοποίηση τους. Μπορούν άραγε να χρησιμοποιηθούν τα ίδια εργαλεία για να δημιουργηθούν νέες αφηγήσεις ή πρέπει να απορρίψουμε εντελώς τις κυρίαρχες μεθόδους εγγραφής προκειμένου να προχωρήσουμε; Σε ποιον ανήκουν τελικά αυτά τα εργαλεία; Μπορούμε να φανταστούμε μια συμβίωση μεταξύ παλαιών και νέων μνημείων;
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
Performance Spit by Despina Charitonidi and Panos Profitis
Radical Empathies
With works by Hellen Ascoli, Edgar Calel, Regina José Galindo, Sandra Monterroso and Naufus Ramirez-Figueroa; curated by Eleni Riga
14 May – 10 July 2021
Opening weekend: 14 - 15 May 2021
The exhibition Radical Empathies focuses on the intersection of feminism and ecology featuring artists from Guatemala where authoritarian regimes as well as western interventionism have brutally inscribed their politics on all bodies: human, animal, plant and celestial. These bodies, vulnerable, unstable and transient deflect fixed notions of violence and provide a space of resistance and resilience. Throughout the exhibition the body is considered to be a medium of transmitting knowledge, social memory and identity without separating the knowledge from the knower*. Speaking from a South-South interrelation, empathy is yet another strategy we use to show that these urgencies, the abuse of people identifying as women and all the people who do not benefit from the patriarchal institution as well as climate change are not limited in the interior of geographical borders.
/
Η έκθεση Radical Empathies (Ριζικές Ενσυναισθήσεις) εστιάζει στη διασταύρωση του φεμινισμού με την οικολογία, παρουσιάζοντας καλλιτέχνες από τη Γουατεμάλα όπου τα απολυταρχικά καθεστώτα καθώς και ο δυτικός παρεμβατισμός έχουν εγγράψει βάναυσα τις πολιτικές τους πρακτικές σε όλα τα σώματα: στα κορμιά των ανθρώπων και των ζώων, στη φύση, στον ουρανό. Αυτά τα ευάλωτα, ασταθή και εφήμερα σώματα καταφέρνουν να αποφύγουν αυτές τις παγιωμένες έννοιες της βίας και να δημιουργήσουν ένα χώρο αντίστασης και σθένους. Σε όλη την έκθεση, το σώμα γίνεται αντιληπτό ως το κύριο μέσο μετάδοσης της γνώσης, της κοινωνικης μνήμης και της ταυτότητας χωρίς να διαχωρίζεται η γνώση από το γνώστη*. Λαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης μια αλληλοσυσχέτιση Νότου-Νότου, η ενσυναίσθηση είναι μια ακόμη στρατηγική που χρησιμοποιούμε για να δείξουμε ότι αυτές οι κατεπείγουσες καταστάσεις, δηλαδή η κακοποίηση των ανθρώπων που προσδιορίζονται ως γυναίκες αλλά και γενικότερα όσων δεν επωφελούνται από τον πατριαρχικό θεσμό καθώς και η κλιματική αλλαγή δεν περιορίζονται στα γεωγραφικά σύνορα μιας χώρας.
* Taylor, Diana (2003) The Archive and the Repertoire: Performing Cultural Memory in the Americas, Duke University Press Books
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
On Heavy Rotation
With works by Keren Cytter, Panayiotis Loukas, Matthias Noggler, Malvina Panagiotidi, Vasilis Papageorgiou, Lia Perjovschi, Evelyn Plaschg, Socratis Socratous, Nadim Vardag and Gernot Wieland; curated by Severin Dünser & Olympia Tzortzi
02 November 2020 – 31 January 2021
Opening day: 02 November, 5 pm –10 pm
The exhibition’s point of departure is a motion, that is constantly accelerated this year: the rotation on one’s own axis. Conditioned by the pandemic and the accompanying limitations, spinning around became a collective experience. Between a steadily repeated mental rotation and a physical reeling off of recurring processes, a dynamic arises, that resembles the experience of a hall of mirrors. Introspection and self-awareness generate a turning point, that affects the individual and – like the dance of a derwish – results in fluctuating between vertigo and contemplative trance. The exhibition follows these rotational movements on the basis of several works and tries to establish intersections between their thematic radii.
/
Η αφετηρία της έκθεσης είναι ένα συγκεκριμένο είδος κίνησης. Μιας κίνησης ολοένα επιταχυνόμενης και περιστροφικής - ίδιον της χρονιάς που διανύουμε - γύρω από τον προσωπικό μας άξονα, γύρω από τον εαυτό. Φυσικό επακόλουθο της πανδημίας και των περιορισμών, η αυτοπεριστροφή έγινε μέρος της συλλογικής εμπειρίας. Μέσα από τις σταθερά επαναλαμβανόμενες διαδικασίες της πνευματικής και σωματικής περιστροφής και επανάληψης αναδύεται μία δυναμική που προσομοιάζει με την εμπειρία που προσφέρει η περιήγηση σε μία αίθουσα με καθρέφτες. Η ενδοσκόπηση και η θέαση/γνώση του εαυτού πυροδοτούν ένα σημείο καμπής, που επιδρά στο άτομο όμοια με τον χορό ενός Δερβίση: περνώντας το από τον ίλιγγο στη στοχαστική έκσταση και αντίστροφα. Η έκθεση ακολουθεί αυτές τις περιστροφικές κινήσεις μέσα από ένα σύνολο έργων και αποπειράται να διερευνήσει και να αναδείξει τους κοινούς τόπους της θεματικής τους.
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
The exhibition is kindly supported by
