solo exhibition
tongue gloves trick trees
Minda Andrén
15 March – 03 June 2023
Opening day: 15 March 2023, 7 pm – 10 pm
Straighten your back, close your eyes and take a deep breath. Imagine now that everything could be different. Within the next fifteen minutes our imaginary worlds will be combined with the one we are living now, we are going to experience simultaneously different time periods of the history and through the medium of painting, a window to fantastic realities will open up. Welcome to tongue gloves trick trees of Minda Andrén. Rethinking the postmodernist way of living – the act of reinterpreting the fundaments of western philosophy – and trying to consider humanity facing a post-postmodern / capitalist era, we still find time to let our imagination roam freely and to create our own loopholes.
/
Ισιώστε την πλάτη σας, κλείστε τα μάτια σας και πάρτε μια βαθιά ανάσα. Φανταστείτε τώρα ότι όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Μέσα στα επόμενα δεκαπέντε λεπτά οι φανταστιακοί μας κόσμοι θα ενωθούν με αυτόν που ζούμε τώρα, θα ζήσουμε ταυτόχρονα διαφορετικές χρονικές περιόδους της ιστορίας και μέσω της ζωγραφικής θα ανοίξει ένα παράθυρο σε φανταστικές πραγματικότητες. Καλώς ήρθατε στην έκθεση tongue gloves trick trees της Minda Andrén. Επανεξετάζοντας τον μεταμοντερνιστικό τρόπο ζωής –την πράξη της επανερμηνείας των θεμελίων της δυτικής φιλοσοφίας– και προσπαθώντας να σκεφτούμε την ανθρωπότητα που αντιμετωπίζει μια μεταμοντέρνα/ μετακαπιταλιστική εποχή, βρίσκουμε ακόμα χρόνο να αφήσουμε τη φαντασία μας να περιπλανηθεί ελεύθερα και να δημιουργήσουμε τα δικά μας παραθυράκια.
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
group exhibition
we tell ourselves stories in order to live
With works by Eva Anerrapsi, Maria F Dolores, Anastasia Douka, Dora Economou, Selma Köran, Irini Miga, Rallou Panagiotou, Nina Papaconstantinou, Natasha Papadopoulou, Nana Sachini, Georgia Sagri, Beate Scheder, Sofia Touboura, Marina Velisioti, Kyveli Zoi and 1992 (Ioanna Mitza & Pegy Zali); codependent curatorial by Xenia Kalpaktsoglou and Olympia Tzortzi
17 February – 11 March 2023
Opening day: 17 February, 7 pm – 10 pm
"And all of the sudden I was taking my friend to the hospital. My friend smiled at me, put her fist in the air and entered through the glass door. My friend is a very strong person. My friend is a fighter. My friend is Beate and this is dedicated to her."
In the frame of a circle of friendship, nineteen femininities come together to address the notion of receiving and providing care in order to survive in environments that challenge their very existence. Going beyond the fixed notion of the family and the recent commodification of wellness via life coaching and individualist self-care app trends, they focus on affectivity, solidarity, relationality and interdependence over charity, self-indulgence, self-preservation and resilience. They push back against disadvantages by bringing forward vulnerability and codependence, as ways to go through the world with one another, in a spirit of radical kinship and hope.
/
«Και ξαφνικά συνόδευα τη φίλη μου στο νοσοκομείο. Η φίλη μου μού χαμογέλασε, όρθωσε τη γροθιά της στον αέρα και χάθηκε στη γυάλινη πόρτα. Η φίλη μου είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Η φίλη μου είναι μία μαχήτρια. Η φίλη μου είναι η Beate και αυτή η έκθεση είναι αφιερωμένη σε εκείνη».
Στο πλαίσιο ενός κύκλου φιλίας, δεκαεννέα θηλυκότητες καταπιανόμαστε με την έννοια της λήψης και της παροχής φροντίδας, αυτή την πρακτική που επιστρατεύουμε καθημερινά προκειμένου να επιβιώσουμε σε περιβάλλοντα που αντιτίθενται στην ίδια μας την ύπαρξη. Ενάντια στη συμπλεγματική έννοια της οικογένειας αλλά και την εμπορεύσιμη χρήση της ευημερίας και της αυτοβελτίωσης που προωθείται μέσω σεμιναρίων και έξυπνων εφαρμογών, επικεντρώνομαστε στο συν-αίσθημα, την αλληλεγγύη, τις σχέσεις και την αλληλεξάρτηση. Στεκόμαστε κριτικά στην αγαθοεργία, στην ψευδαίσθηση της ατομικής ευδαιμονίας, την αυτοσυντήρηση και την ανθεκτικότητα. Με πνεύμα ριζοσπαστικής συγγένειας και ελπίδας, απωθούμε το όποιο μειονέκτημα και επιλέγουμε την ευαλωτότητα και την προκλητική αλληλεξάρτηση ως τiς κατεξοχήν αρχές για τη μεταξύ μας συνθήκη συμβίωσης.
See list of works and exhibition plan
Beate Scheder, the first year, 2023
View images of the exhibition and works
Ἀσέληνον ὄρος - The moonless mountain
Valinia Svoronou
curated by Olympia Tzortzi
11 November – 30 December 2022
Opening day: 11 November 2022, 7 pm – 10 pm
Τhe exhibition opening will take place on both locations:
Veikou 95, 117 41 Athens | 1st floor | 7 – 8:30 pm &
Kallirrois 122, 117 41 Athens | 7 – 10 pm.
Recalling the definition of memory as the definition of remembrance - the state of bearing in mind, the act of recalling to mind, the period over which ones memory extends - we are being confronted with the commemorative culture as the interaction of the individual - body - or the society - collective - with their past and the given history. If we shred the definitions of memory, oral history, light and movement, we can find ourselves in a state of mind, in which everything is interconnected. Memory as the process of reproducing or recalling what has been learned and retained, oral history as the act of collecting information about a historical event or a period of time through someone who experienced it, light as a type of electromagnetic wave that allows the human eye to see or makes objects visible, movement as the act of changing locations and positions and time as the indefinite continued progress of existence and events in the past, present, and future regarded as a whole are working as tools for constantly moving around, for revealing a present world and revisiting an older. The solo show of Valinia Svoronou titled „Ἀσέληνον ὄρος - The moonless mountain“ at Callirrhoë is an endeavor to explore and to give a form to the notion of memory and to the transmission of oral history. Through gazing the works an experience of place and movement in an emotional landscape of the past is being created, conjured by stories and referring to architectural fragments. The exhibition is an attempt to deepen the relationship between memory and oral history, nature and loss, migration and immigration, purring out of the frame of a historical moment. As movement is unthinkable without time and time is constantly passing, memory is a continuous happening as well. Could we find ourselves trying to grasp a glimpse of an older light? How can a series of „memories“ be tangible?
/
Ανακαλώντας τον ορισμό της μνήμης ως τον ορισμό της ανάμνησης - η συνθήκη που δεν ξεχνάς, η πράξη του να θυμάσαι, η περίοδος κατά την οποία η μνήμη του καθενός επεκτείνεται - ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν αναμνηστικό πολιτισμό. Αυτή η επιδίωξη διατήρησης της ανάμνησης κάποιου γεγονότος πηγάζει από την αλληλεπίδραση είτε του ατόμου – του σώματος – είτε της κοινωνίας – το συλλογικού – με το παρελθόν τους και τη δοθείσα ιστορία. Αν τεμαχίσουμε τους ορισμούς της μνήμης, της προφορικής ιστορίας, του φωτός και της κίνησης, συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, στην οποία όλα είναι αλληλένδετα. Η μνήμη ως η διαδικασία αναπαραγωγής ή ανάκλησης αυτού που έχουμε μάθει και έχει διατηρηθεί ως δεδομένο ανά τα χρόνια, η προφορική ιστορία ως η πράξη συλλογής πληροφοριών για ένα ιστορικό γεγονός ή μια χρονική περίοδο μέσω κάποιου που το βίωσε, το φως ως ένας τύπος ηλεκτρομαγνητικού κύματος που επιτρέπει στο ανθρώπινο μάτι να βλέπει ή να κάνει ορατά αντικείμενα, η κίνηση ως η πράξη αλλαγής τοποθεσιών και θέσεων και τέλος ο χρόνος ως μια αόριστη συνεχιζόμενη πρόοδος της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον λειτουργούν σαν ένα σύνολο και θεωρούνται εργαλεία για τη διαρκή κίνηση, για την αποκάλυψη ενός παρόντος κόσμου και την επανεξέταση ενός παλαιότερου. Η ατομική έκθεση της Βαλίνιας Σβορώνου με τίτλο «Ἀσέληνον ὄρος - Το βουνό χωρίς φεγγάρι» στη Callirrhoë είναι μια προσπάθεια εξερεύνησης και μια προσπάθεια να δωθεί μορφή στην έννοια της μνήμης και της μετάδοση της προφορικής ιστορίας. Μέσα από την παρατήρηση των έργων δημιουργείται μια εμπειρία τόπου και κίνησης σε ένα συγκινησιακό τοπίο του παρελθόντος, που αποτελείται από παραπλανητικές ιστορίες και παραπέμπει σε αρχιτεκτονικά θραύσματα. Η έκθεση είναι μια προσπάθεια εμβάθυνσης της σχέσης μεταξύ μνήμης και προφορικής ιστορίας, φύσης και απώλειας, μετανάστευσης από και προς, πηγάζοντας μέσα από το πλαίσιο μιας ιστορικής στιγμής. Καθώς η κίνηση δεν μπορεί να υθίσταται χωρίς χρόνο και ο χρόνος περνά συνεχώς, έτσι η μνήμη είναι ένα συνεχές φαινόμενο.Θα μπορούσαμε να συλλάβουμε τους εαυτούς να προσπαθούμε να «πιάσουμε ένα παλαιότερο φως»; Πώς μπορεί μια σειρά από «αναμνήσεις» να είναι απτή;
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
Read the audio transcription of the sound work Interview with the Grandpa
View images of the exhibition and works
hyper (hyper)
With works by Lenora de Barros, Sine Hansen, Lena Henke, Selma Köran, Panayiotis Loukas, Angelo Plessas, Siggi Sekira, Zoe Spehr, Yorgos Stamkopoulos and Julija Zaharijević; curated by Olympia Tzortzi
14 September – 05 November 2022
Opening day: 14 September, 7 pm – 10 pm
Hyperreality versus surrealism equals hypersurreality. Shapes sculpted much larger or smaller than life, colors more vivid than expected, subjects that include an enigmatic imagery compose a hyper-surreal condition to be observed. Shifting from the notion of the “superior reality” of the subconscious – surrealism – and its overflow into society to the inability of consciousness to distinguish reality from a simulation of reality – hyperrealism – the exhibition is creating a mirrored world of spectacle of realisms. Shape and color as representations fulfill two basic functions. One connects things belonging together and separates the ones that should be apart and the other one serves identification, that through working in reverse enables simultaneously a basic reflection of reality and an abstraction of reality as well. The urge to desire a different reality from the one that we are facing now is undeniable. The attempt to achieve a condition, in which what is real and what is fiction are seamlessly blended together, is self-evident. Neither an illusion is suggested nor an imagination of a fantastic past. A fiction of the real is being introduced. A selection of artworks that present living, tangible objects, emphasizes on mundane everyday imagery, where the human emotions, the political values and narrations of our time are not being omitted. Other works focus more on abstract reality which in fact cannot be seen by the human eye but implies the physical presence of a living being. In between the exhibits, questions emerge: Has our reality become a hall of mirrors? And if so, are we happily entertained by the reflections and distortions, or are we desperately searching for a glimpse behind the looking-glasses and a way out?
/
Η υπερπραγματικότητα έναντι του σουρεαλισμού ισούται με τον υπερρεαλισμό. Σχήματα σμιλεμένα πολύ μεγαλύτερα ή μικρότερα από τις πραγματικές τους διαστάσεις, χρώματα πιο ζωντανά από το αναμενόμενο, αινιγματικές απεικονίσεις συνθέτουν μια υπερ-σουρεαλιστική συνθήκη προς παρατήρηση. Μεταβαίνοντας από την έννοια της «ανώτερης πραγματικότητας» του υποσυνείδητου – ορισμός του σουρεαλισμού – και της υπερχείλισής της στην κοινωνία, στην αδυναμία της συνείδησης να διακρίνει την πραγματικότητα από μια προσομοίωση της πραγματικότητας – ορισμός του υπερρεαλισμού – η έκθεση δημιουργεί έναν αντικατοπτρισμό ενός κόσμου που απαρτίζεται από θεάματα πραγματικοτήτων. Το σχήμα και το χρώμα ως αναπαραστάσεις εκπληρώνουν δύο βασικές λειτουργίες. Η μια συνδέει τα πράγματα που ανήκουν μεταξύ τους και διαχωρίζει αυτά που δεν υπάγονται σε ένα σύνολο και η άλλη υπηρετεί την ταύτιση, που μέσω της αποδόμησης επιτρέπει ταυτόχρονα μια βασική αντανάκλαση της πραγματικότητας καθώς και την αφαίρεσή της. Η ύπαρξη της παρόρμησης για μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που αντιμετωπίζουμε τώρα είναι αδιαμφισβήτητη. Η προσπάθεια για την επίτευξη μιας συνθήκης, στην οποία το πραγματικό με την μυθοπλασία συνδυάζονται άψογα, είναι αυτονόητη. Δεν προτείνεται λοιπόν μια ψευδαίσθηση ούτε μια θέαση ενός φανταστικού παρελθόντος, αλλά συστήνεται μια μυθοπλασία του πραγματικού. Μια επιλογή έργων τέχνης που παρουσιάζουν ζωντανά, χειροπιαστά αντικείμενα, δίνουν έμφαση σε κοσμικές καθημερινές εικόνες, όπου δεν παραλείπονται τα ανθρώπινα συναισθήματα, οι πολιτικές αξίες και οι αφηγήσεις της εποχής μας. Άλλα έργα επικεντρώνονται περισσότερο στην αφηρημένη πραγματικότητα, αυτή που δεν μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι, αλλά υποδηλώνει τη φυσική παρουσία ενός ζωντανού όντος. Ανάμεσα στα εκθέματα αναδύονται τα εξής ερωτήματα. Μοιάζει η πραγματικότητα μας σαν μια αίθουσα από καθρέφτες; Και αν ναι, μας διασκεδάζουν ευχάριστα οι αντανακλάσεις και οι παραμορφώσεις ή ψάχνουμε απεγνωσμένα για μια ματιά πίσω από το προφανές και μια διέξοδο;
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
One Work Show Series
Under the same sun
Giorgos Tserionis
25 January – 17 February 2024
Opening day: 25 January 2024, 7 pm – 10 pm
The fourth presentation of the 'One Work Show' series features an in-situ installation by Giorgos Tserionis titled 'Under the Same Sun.' Tserionis's ceramic sculptures with anthropomorphizing features delve into the profound notion of a shared human experience and unity that transcends geographic, cultural, and individual boundaries. It symbolizes the interconnectedness of humanity, highlighting the idea that, despite our diverse backgrounds and differences, we all exist beneath the same celestial body.
/
Η τέταρτη παρουσίαση της σειράς 'One Work Show' παρουσιάζει μια εγκατάσταση in-situ του Γιώργου Τσεριώνη με τίτλο 'Κάτω από τον Ίδιο Ήλιο'. Τα κεραμικά γλυπτά του Τσεριώνη, με ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά, εξερευνούν τη βαθύτερη έννοια του κοινού βίου, της κοινής εμπειρίας και ενότητας που υπερβαίνει γεωγραφικούς, πολιτιστικούς και ατομικούς περιορισμούς. Αυτό το σύνολο έργων συμβολίζει την αλληλεξάρτηση της ανθρώπινης φύσης, υπογραμμίζοντας την ιδέα ότι, παρά τις διαφορετικές καταβολές και τις αντιθέσεις μας, όλοι συνυπάρχουμε κάτω από τον ίδιο ουράνιο σώμα.
Read full text in English and in Greek
View images of the exhibition and works
I follow the sun as I follow my distraction
Vasilis Papageorgiou
curated by Olympia Tzortzi
27 May – 10 July 2022
Opening day: 27 May 2022, 7 pm – 10 pm
In sculpture there is a kind of plausibility and honesty of the materials. The material has its own properties that can only be used but not changed; the substance can be used in different ways to demonstrate various attributes. The honesty and ethics of the materials remain unscathed. In the art of sculpture, the physical dimension of the space in which the work of art is perceived plays a central role. Having the notion of sculpture as a starting point for his solo show "I follow the sun as I follow my distraction" at Callirrhoë, Vasilis Papageorgiou is using materials through which gestures can be expressed. Bended copper plated plastic, marble spheres cut-in-half, curved steel, (de)formed plasterboards and clay shape his narration and convey to the observer the illusion of entering the domestic environment of the artist. An unconscious fantastical world is opening up as the spectator is building an imaginary space that includes all the objects to be gazed in an apparent sequence. Papageorgiou offers a twist of perspective on how we can observe familiar objects differently. At this point, the question of the different connotations of the definition of sculpture comes to the fore, starting with the smallest object that can be found in the exhibition space and moving towards the sculpture in the middle of the room that could easily be spotted at a public space. But what is it that can actually be seen and interpreted? What's the title hinting at?
/
Στη γλυπτική υπάρχει ένα είδος αξιοπιστίας και ειλικρίνειας των υλικών. Το υλικό έχει τις δικές του ιδιότητες, που μπορούν μόνο να χρησιμοποιηθούν αλλά όχι να αλλάξουν: η ύλη μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ποικίλους τρόπους για να αναδείξει διάφορα χαρακτηριστικά. Η ειλικρίνεια και η ηθική των υλικών παραμένουν ανέγγιχτα. Στην τέχνη της γλυπτικής, κεντρικό ρόλο διαδραματίζει η φυσική διάσταση του χώρου στον οποίο γίνεται αντιληπτό το έργο τέχνης. Έχοντας την έννοια της γλυπτικής ως αφετηρία για την ατομική του έκθεση «I Follow the Sun as I Follow myDistraction» στην Callirrhoë, ο Βασίλης Παπαγεωργίου χρησιμοποιεί υλικά με τα οποία μπορούν να εκφραστούν χειρονομίες. Ο λυγισμένος χαλκός, οι μαρμάρινες σφαίρες κομμένες στη μέση, το κυρτό ατσάλι, οι (απο)σχηματισμένες γυψοσανίδες και ο πηλός σχηματίζουν την αφήγησή του και μεταφέρουν στον παρατηρητή την ψευδαίσθηση της εισόδου στο οικιακό περιβάλλον του καλλιτέχνη. Ένας υποσυνείδητος, φανταστικός κόσμος ανοίγεται, καθώς ο θεατής χτίζει έναν φαντασιακό χώρο που περιλαμβάνει όλα τα αντικείμενα που πρέπει να κοιτάξει κανείς σε μια φαινομενική σειρά. Ο Παπαγεωργίου προσφέρει μια ανατροπή της οπτικής για το πώς μπορούμε να παρατηρήσουμε διαφορετικά οικεία αντικείμενα. Έρχεται στο προσκήνιο το ζήτημα των διαφορετικών ορισμών της γλυπτικής, ξεκινώντας από το μικρότερο αντικείμενο που μπορεί να βρεθεί στον εκθεσιακό χώρο μέχρι το γλυπτό στη μέση της αίθουσας που θα μπορούσε εύκολα να θεαθεί σε έναν δημόσιο χώρο. Αλλά τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να δούμε και να ερμηνεύσουμε; Τι υπαινίσσεται ο τίτλος;
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
Commemorating Amnesia
With works by Mona Benyamin, Omer Fast, Johannes Gierlinger, Hiwa K and Eva Koťátková; curated by Eleni Riga & Olympia Tzortzi
7 April – 20 May 2022
Opening day: 7 April 2022, 5 pm – 9 pm
Remembering and forgetting, linking the past with the present, memory, abeyance and oblivion are the result of processes of re-interpretation of the past - the past as it is remembered and commemorated. But what if memory -our memory -fails us? Personal memories are recorded through the filter of our collective and social memories. The act of remembering and (intentionally) forgetting as well as the different narrations and versions of its story, constitute the activation and deactivation of our knowledge and given information along with a live tracing of a memory scape. Memory glitches have been linked to overwhelming traumatic events such as war, abuse, accidents or disasters. Under these circumstances, the body develops coping mechanisms for its own self-perseverance. As the definition states, dissociative amnesia is a condition in which a person cannot remember important information about their life – information limited to specific areas or a great part of someone's life. Often “forgetting curves” is being used; a model that calculates the decline in memory retention over time. It is a curve that helps us to visualize the average time in which humans forget things if they do not actively try to recall them. Rememory definition refers to those moments that have been forgotten and repressed, moments that are not familiar anymore, because they have been buried for a significant period of time. Rememory also addresses their recollection. The relationship between memory and amnesia, memory and history is one of continuous reassessment, ranging from identification and polarization to various forms of integration or coexistence. Through this process, it is not clear whether history is remembered as it was or whether it is reconstructed from fragments of real and fabricated memories. So are we rewriting memory every time that we are describing reminiscence?
/
Η ικανότητα να θυμόμαστε και να ξεχνάμε, να συνδέουμε το παρελθόν με το παρόν, η μνήμη, η προσωρινή διαταραχή της μνήμης και η λήθη είναι το αποτέλεσμα διαδικασιών επανερμηνείας του παρελθόντος - του παρελθόντος όπως το θυμόμαστε και όπως το μνημονεύουμε. Τι γίνεται όμως αν η μνήμη - η δικιά μας μνήμη- αστοχήσει; Οι προσωπικές αναμνήσεις καταγράφονται μέσα από το φίλτρο των συλλογικών και κοινωνικών μας αναμνήσεων. Οι πράξεις της ανάμνησης και της σκόπιμης λήθης όπως και η δημιουργία των διαφορετικών αφηγήσεων και εκδοχών της ίδιας ιστορίας, ουσιαστικά αποτελούν την ενεργοποίηση και απενεργοποίηση της γνώσης και της δεδομένης πληροφορίας μας και μια ζωντανή ανίχνευση ενός μνημονικού τοπίου. Οι δυσλειτουργίες μνήμης έχουν συνδεθεί με δυσβάσταχτα τραυματικά συμβάντα όπως ο πόλεμος, η κακοποίηση, ατυχήματα ή καταστροφές. Υπό αυτές τις συνθήκες, το σώμα αναπτύσσει μηχανισμούς άμυνας για τη δική του προστασία και συντήρηση. Όπως δηλώνει ο ορισμός, η διασχιστική ψυχογενής αμνησία είναι μια κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο δεν μπορεί να θυμηθεί σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή του – πληροφορίες περιορισμένες σε συγκεκριμένους τομείς ή ακόμα και σε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Συχνά χρησιμοποιούνται οι «καμπύλες λήθης», ένα μοντέλο που υπολογίζει τη μείωση της ικανότητας διατήρησης μνήμης με την πάροδο του χρόνου. Είναι μια καμπύλη που μας βοηθά να υπολογίσουμε τον μέσο χρόνο κατά τον οποίο οι άνθρωποι ξεχνούν πράγματα αν δεν προσπαθήσουν ενεργά να τα ανακαλέσουν στη μνήμη τους. Ο ορισμός της rememory, της επαναφοράς μνήμης αναφέρεται σε εκείνες τις στιγμές που έχουν ξεχαστεί και απωθηθεί, που δεν είναι πια οικείες, επειδή έχουν ταφεί για σημαντικό χρονικό διάστημα και αναφέρεται στην ανάκληση τους. Η σχέση μεταξύ μνήμης και αμνησίας, μνήμης και ιστορίας είναι μια σχέση συνεχούς επαναξιολόγησης, που κυμαίνεται από την ταύτιση και την πόλωση έως τις διάφορες μορφές ενσωμάτωσης ή συνύπαρξης. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, δεν είναι ξεκάθαρο αν καταφέρνουμε να θυμηθούμε την ιστορία όπως συνέβη ή αν την ανακατασκευάζουμε από θραύσματα πραγματικών και κατασκευασμένων αναμνήσεων. Ξαναγράφουμε λοιπόν τη μνήμη κάθε φορά που περιγράφουμε μια ανάμνηση;
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
Bread and Digestifs
With works by Eleni Bagaki, Carina Brandes, Anastasia Douka, Francesco Gennari, Sophie Gogl, Lisa Holzer, Christian Jankowski, Jiří Kovanda, Soshiro Matsubara, Orestis Mavroudis, Maria Nikiforaki, Daniel Stempfer, Marina Sula and Philipp Timischl, a short film by Jørgen Leth and a hand axe; curated by Severin Dünser
27 January – 19 March 2022
Opening day: 27 January 2022, 6 pm – 10 pm
In addition to fat and protein, humans primarily need carbohydrates for their metabolism. The WHO recommends a 55-75% calorie content of carbohydrates in the diet. Bread can deliver that. It is compact energy and a staple food due to its ease of manufacture, storage and transport. You need bread to function. You earn bread by working. You work so that you have something to drink, something to eat, something to wear and something to sleep in. Those who earned themselves a place to sleep can seclude. But isn't isolation the downside of privacy? Bread also becomes hard if it lies around for too long. But if you have a stone in your stomach, you still have to digest it.
/
Πέραν του λίπους και της πρωτεΐνης, οι άνθρωποι χρειάζονται πρωτίστως υδατάνθρακες για το μεταβολισμό τους. Ο ΠΟΥ συνιστά το 55-75% των θερμίδων που καταναλώνουμε στη διατροφή μας να προέρχεται από υδατάνθρακες. Το ψωμί μπορεί να προσφέρει κάτι τέτοιο. Είναι μια συμπαγής πηγή ενέργειας και συνιστά βασικό τρόφιμο λόγω της ευκολίας παρασκευής, αποθήκευσης και μεταφοράς του. Χρειάζεσαι ψωμί για να λειτουργήσεις. Πρέπει να δουλέψεις για να κερδίσεις το ψωμί σου. Δουλεύεις για να έχεις κάτι να πιείς, κάτι να φας, κάτι να φορέσεις και κάπου να κοιμηθείς. Όσοι έχουν εξασφαλίσει ένα μέρος για να κοιμηθούν, μπορούν να απομονωθούν. Δεν είναι όμως η απομόνωση το μειονέκτημα της ιδιωτικότητας; Επίσης, το ψωμί γίνεται σκληρό εάν μείνει εκτεθειμένο για πολλή ώρα. Αλλά αν έχεις μια πέτρα στο στομάχι σου, πρέπει ακόμα και αυτήν να τη χωνέψεις.
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
The exhibition is kindly supported by
Cc
With works by Antonakis・Alexandros Simopoulos, Dionisis Christofilogiannis・Nicomachi Karakostanoglou, Theodoros Giannakis・Petros Moris, Vassilis H.・Jannis Varelas, Anna Lascari・Kostas Sahpazis, Panayiotis Loukas・Vassilis P. Karouk, Jack McConville・Quinn Latimer, Irini Miga・Eugenia Vereli, Charlotte Nieuwenhuys・Elena Demetria Chantzis, Panos Papadopoulos・Marilia Kolibiri, Nana Sachini・Margarita Bofiliou, Sofia Stevi・Kyvèli Zoi, Stefania Strouza・Ino Varvariti, Valinia Svoronou・Katerina Komianou, Alexandros Tzannis・Spiros Kokkonis, Giorgos Tserionis・Anestis Ioannou, Vaskos (Vassilis Noulas, Kostas Tzimoulis)・Nina Papaconstantinou, Nikolas Ventourakis・Natalia Papadopoulou, Amalia Vekri・Erica Scourti, Mary Zygouri・Nadia Kalara and 3137 (Chrysanthi Koumianaki, Kosmas Nikolaou, Paky Vlassopoulou)・Eleni Bagaki, Alexia Karavela, Karolina Krasouli; curated by Olympia Tzortzi
09 – 30 December 2021
Opening day: 09 December 2021, 7 pm - 10 pm
What a year! In the attempt to recapitulate the last twelve months and to make ourselves comfortable with the forthcoming ones, Callirrhoë presents the group show Cc. Twenty three Athens-based artists have been invited to contribute a work on paper of theirs and to extend the invitation to a fellow artist who can also be part of an improvised network mapping. Though we all differ in many ways and our perspectives often diverge, we have to admit that due to the new circumstances, we have shared a common experience and we have gained a deep understanding of our interdependence. The image of society and of social norms has been whirling. Can we imagine building an in situ collective consciousness based on the individual relationships of a larger group and shared by the plurality of the invited artists? How can the symbolic gesture of „invite“ be entwined with and embedded in the process of a collective practice?
/
Τι χρονιά! Στην προσπάθεια να συνοψίσουμε τους τελευταίους δώδεκα μήνες και να προετοιμαστούμε με τους επόμενους, η Callirrhoë παρουσιάζει την ομαδική έκθεση Cc. Είκοσι τρεις καλλιτέχνες με έδρα την Αθήνα προσκαλούνται να συνεισφέρουν ένα έργο σε χαρτί και να επεκτείνουν αυτή την πρόσκληση σε έναν συνάδελφό τους ώστε να συμμετάσχει και αυτός σε μια αυτοσχέδια χαρτογράφηση ενός (εικαστικού) δικτύου. Αν και όλοι διαφέρουμε από πολλές απόψεις και η οπτική μας γωνία αποκλίνει, πρέπει να παραδεχτούμε ότι λόγω των νέων συνθηκών μοιραστήκαμε μια κοινή εμπειρία και αποκτήσαμε μια βαθιά κατανόηση της αλληλεξάρτησής μας. Η εικόνα της κοινωνίας και οι κοινωνικές νόρμες (περι)στρέφονται. Μπορούμε να φανταστούμε το να χτίσουμε μια in situ συλλογική συνείδηση βασισμένη στις ατομικές σχέσεις μιας μεγαλύτερης ομάδας, την οποία θα μοιράζεται η πλειοψηφία των προσκεκλημένων καλλιτεχνών; Πώς μπορεί η συμβολική χειρονομία της «πρόσκλησης» να είναι συνυφασμένη με και ενσωματωμένη στη διαδικασία μιας συλλογικής πρακτικής;
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
New Monuments
With works by Iván Argote, Anastasia Douka, Iman Issa, Regina José Galindo, Latent Community, Rallou Panagiotou, Prinz Gholam, Hans Schabus, Socratis Socratous, Kostis Velonis and Lois Weinberger; curated by Eleni Riga & Olympia Tzortzi
30 September – 04 December 2021
Opening day: 30 September 2021, 6 pm - 10 pm
New Monuments, as an ongoing research, is taking shape through a dynamic dialogue that originated from a common acknowledgment: There is a significant gap in representation in the public sphere. It is inconceivable to experience this lack of representation in the public space where you act and contribute daily. Whether we are the benefactor or the subject of othering, the modern narrative of history does not include a vital part of the stories that need to be remembered, reissued and acknowledged. Since our knowledge is always situated, in our case we can observe the tension between old and new forms of inscription of collective memory, between figurative sculptures - the form per excellence for the inscription of memory in the western world - and performative works, where the bodies are constantly escaping monumentalization. Can the same tools be utilized to “build” new narrations or should we totally reject the given methods in order to move forward? Τo whom do these tools belong to, anyway? Can we imagine a symbiosis between old and new monuments?
/
H έκθεση Νέα Μνημεία διαμορφώθηκε μέσα από ένα δυναμικό διάλογο που ξεκίνησε με αφετηρία την κοινή πεποίθηση ότι αντιμετωπίζουμε ένα μεγάλο κενό εκπροσώπησης στο δημόσιο χώρο. Είναι αδιανόητο να νιώθει κανείς ότι δεν εκπροσωπείται στο δημόσιο χώρο όπου δρά και στον οποίο συνεισφέρει καθημερινά. Eίτε βρισκόμαστε στη θέση του επωφελούμενου, είτε αποτελούμε το αντικείμενο της «ετερότητας» - όπως ορίζει η έννοια του othering - , η σύγχρονη αφήγηση της ιστορίας δεν περιλαμβάνει ένα ζωτικό μέρος των ιστοριών που οφείλουμε να θυμόμαστε, να αφηγούμαστε ξανά και ξανά και να αναγνωρίζουμε. Καθώς η γνώση είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το χώρο δράσης, παρατηρούμε, στην περίπτωσή μας, την ένταση που δημιουργείται μεταξύ παλαιών και νέων μορφών εγγραφής της συλλογικής μνήμης, μεταξύ της παραστατικής γλυπτικής – που αποτελεί την κατ 'εξοχήν μορφή εγγραφής της μνήμης στον δυτικό κόσμο - και των επιτελεστικών έργων, όπου τα σώματα ολοένα και ξεφεύγουν από τη μνημειοποίηση τους. Μπορούν άραγε να χρησιμοποιηθούν τα ίδια εργαλεία για να δημιουργηθούν νέες αφηγήσεις ή πρέπει να απορρίψουμε εντελώς τις κυρίαρχες μεθόδους εγγραφής προκειμένου να προχωρήσουμε; Σε ποιον ανήκουν τελικά αυτά τα εργαλεία; Μπορούμε να φανταστούμε μια συμβίωση μεταξύ παλαιών και νέων μνημείων;
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
Performance Spit by Despina Charitonidi and Panos Profitis
Radical Empathies
With works by Hellen Ascoli, Edgar Calel, Regina José Galindo, Sandra Monterroso and Naufus Ramirez-Figueroa; curated by Eleni Riga
14 May – 10 July 2021
Opening weekend: 14 - 15 May 2021
The exhibition Radical Empathies focuses on the intersection of feminism and ecology featuring artists from Guatemala where authoritarian regimes as well as western interventionism have brutally inscribed their politics on all bodies: human, animal, plant and celestial. These bodies, vulnerable, unstable and transient deflect fixed notions of violence and provide a space of resistance and resilience. Throughout the exhibition the body is considered to be a medium of transmitting knowledge, social memory and identity without separating the knowledge from the knower*. Speaking from a South-South interrelation, empathy is yet another strategy we use to show that these urgencies, the abuse of people identifying as women and all the people who do not benefit from the patriarchal institution as well as climate change are not limited in the interior of geographical borders.
/
Η έκθεση Radical Empathies (Ριζικές Ενσυναισθήσεις) εστιάζει στη διασταύρωση του φεμινισμού με την οικολογία, παρουσιάζοντας καλλιτέχνες από τη Γουατεμάλα όπου τα απολυταρχικά καθεστώτα καθώς και ο δυτικός παρεμβατισμός έχουν εγγράψει βάναυσα τις πολιτικές τους πρακτικές σε όλα τα σώματα: στα κορμιά των ανθρώπων και των ζώων, στη φύση, στον ουρανό. Αυτά τα ευάλωτα, ασταθή και εφήμερα σώματα καταφέρνουν να αποφύγουν αυτές τις παγιωμένες έννοιες της βίας και να δημιουργήσουν ένα χώρο αντίστασης και σθένους. Σε όλη την έκθεση, το σώμα γίνεται αντιληπτό ως το κύριο μέσο μετάδοσης της γνώσης, της κοινωνικης μνήμης και της ταυτότητας χωρίς να διαχωρίζεται η γνώση από το γνώστη*. Λαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης μια αλληλοσυσχέτιση Νότου-Νότου, η ενσυναίσθηση είναι μια ακόμη στρατηγική που χρησιμοποιούμε για να δείξουμε ότι αυτές οι κατεπείγουσες καταστάσεις, δηλαδή η κακοποίηση των ανθρώπων που προσδιορίζονται ως γυναίκες αλλά και γενικότερα όσων δεν επωφελούνται από τον πατριαρχικό θεσμό καθώς και η κλιματική αλλαγή δεν περιορίζονται στα γεωγραφικά σύνορα μιας χώρας.
* Taylor, Diana (2003) The Archive and the Repertoire: Performing Cultural Memory in the Americas, Duke University Press Books
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
On Heavy Rotation
With works by Keren Cytter, Panayiotis Loukas, Matthias Noggler, Malvina Panagiotidi, Vasilis Papageorgiou, Lia Perjovschi, Evelyn Plaschg, Socratis Socratous, Nadim Vardag and Gernot Wieland; curated by Severin Dünser & Olympia Tzortzi
02 November 2020 – 31 January 2021
Opening day: 02 November, 5 pm –10 pm
The exhibition’s point of departure is a motion, that is constantly accelerated this year: the rotation on one’s own axis. Conditioned by the pandemic and the accompanying limitations, spinning around became a collective experience. Between a steadily repeated mental rotation and a physical reeling off of recurring processes, a dynamic arises, that resembles the experience of a hall of mirrors. Introspection and self-awareness generate a turning point, that affects the individual and – like the dance of a derwish – results in fluctuating between vertigo and contemplative trance. The exhibition follows these rotational movements on the basis of several works and tries to establish intersections between their thematic radii.
/
Η αφετηρία της έκθεσης είναι ένα συγκεκριμένο είδος κίνησης. Μιας κίνησης ολοένα επιταχυνόμενης και περιστροφικής - ίδιον της χρονιάς που διανύουμε - γύρω από τον προσωπικό μας άξονα, γύρω από τον εαυτό. Φυσικό επακόλουθο της πανδημίας και των περιορισμών, η αυτοπεριστροφή έγινε μέρος της συλλογικής εμπειρίας. Μέσα από τις σταθερά επαναλαμβανόμενες διαδικασίες της πνευματικής και σωματικής περιστροφής και επανάληψης αναδύεται μία δυναμική που προσομοιάζει με την εμπειρία που προσφέρει η περιήγηση σε μία αίθουσα με καθρέφτες. Η ενδοσκόπηση και η θέαση/γνώση του εαυτού πυροδοτούν ένα σημείο καμπής, που επιδρά στο άτομο όμοια με τον χορό ενός Δερβίση: περνώντας το από τον ίλιγγο στη στοχαστική έκσταση και αντίστροφα. Η έκθεση ακολουθεί αυτές τις περιστροφικές κινήσεις μέσα από ένα σύνολο έργων και αποπειράται να διερευνήσει και να αναδείξει τους κοινούς τόπους της θεματικής τους.
Read full text in English or Greek
See list of works and exhibition plan
View images of the exhibition and works
The exhibition is kindly supported by
